Dank je wel voor je bezoek.

Vandaag is het anders dan anders. Ik neem je mee, voor een autoritje. Het lijkt me zo fijn als je nog eens bij ons thuis kunt zijn. Na een half uur, lopen we gearmd door de tuin, jij met jouw rollator en ik naast je. Je geniet en lacht en grapt. We maken foto's, filmpjes en hebben zo'n schik. We lunchen met een pannenkoek. Appel met rozijnen, klein formaat. De middag kan niet meer stuk. Na drie uur komen we terug bij het verpleeghuis. Jij schrikt zo ontzettend als we voorrijden: "Ik woon toch niet hier"? Het huilen staat je nader dan het lachen. Het was weg, er was geen herinnering meer aan het verpleeghuis. We lopen naar binnen en de realiteit dringt tot je door. Hier woon je. Je herkent het niet. Even later zit je in een stoel in de woonkamer, omringd door andere bewoners en je zegt: "Dank je wel voor je bezoek". We zwaaien en met heel veel gevoelens loop ik door de gesloten deur.