Zitten waar je zit

Zo bruin in je gezicht, met die grijze haren en het paarse shirt. Je ziet eruit alsof je niets mankeert en de hele wereld nog aan kunt. Een mooie oudere dame. We lachen en bestellen thee en gaan naar buiten. Als ik jou later weer naar de afdeling breng, vraag je hoe het toch komt dat je de weg nooit weet, dat je alles vergeet en dat je niet weet waar je naar toe moet. Nog altijd weet ik niet goed hoe deze vraag te beantwoorden, omdat je het antwoord niet fijn vindt. Ik probeer je af te leiden door praatjes te maken met de andere bewoners in de huiskamer. Daarna kussen en zwaaien we, het vaste ritueel. Ik realiseer me dat dit "vergeten" bepaalt wat jij doet op een dag. Voor jou geen rondjes door de gang. Nee, jij blijft zitten waar je zit, op dezelfde plek.