Je zit aan tafel met koffie en een taartje. En lacht als ik binnenkom. Bruin gekleurd, mooi in de kleren en met vrolijke opgewekte ogen kijk je me aan. "Wat kom je doen?", vraag je. "Even lekker gezellig bij jou zitten". Dat vind je goed en je eet rustig door. In de gang wordt er gezongen. Ik vraag of je mee wilt doen. Je vertelt me dat je niet altijd zin hebt in die activiteiten. "Ze bedoelen het wel goed hoor en ze zijn ook wel aardig, maar het komt zo gekunsteld over. Helemaal niet spontaan. Net alsof wij vermaakt moeten worden". Ouderwets scherp, zo ken ik je.
Ik ga naar huis en loop naar beneden, toevallig samen met een van de zangers. Hij fluit en is blij: "Het is zo dankbaar om met ze te zingen. Als je ze ophaalt, zitten ze uitgeblust in hun stoel en na een paar liedjes, beginnen ze te stralen en zingen ze uit volle borst mee. Ik heb ze weer een mooie ochtend bezorgd". Twee mensen, twee gedachten, twee werelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie!