Het is zover!

Ik weet het al een tijdje. Er komt een moment dat jij mij niet meer herkent. Een volgende fase breekt aan. Deze week is het zover. Ik kom binnen in de woonkamer en je kijkt langs en door mij heen. Geen enkele herkenning. Ben ik een verzorgster voor je? Ik kom dichterbij en wil je kussen. Je schrikt een beetje en deinst achteruit. Heel subtiel. Een fractie van een seconde. En dan is het goed en geef je je over. Je lacht, maar weet eigenlijk niet meer tegen wie. Ik herstel me. Het is prachtig weer om lekker naar buiten te gaan. Je loopt achter je rollator en ik naast je. Gelukkig, na een paar minuten, stel je de inmiddels zo vertrouwde vraag: "wat kom je doen?". Ik antwoord: "gezellig met jou buiten zitten". "Dat is lief", zeg je. Heel ontspannen praten we over de vissen, de eend en de vijver. Je bent blij. En ik? De geschiedenis herhaalt zich en ik vertrouw op mijzelf.