Geluk in ........2016.

Een nieuw jaar. Het zeventiende jaar van mijn zzp-schap. Een mooie portefeuille voor de eerste maanden, met gevarieerde opdrachten. Dat maakt mij happy.

Ondernemer, met een grote passie voor mijn vak. Professional. Verantwoordelijk, met kwaliteit. Opdrachtgevers schrijven mooie reviews. Dat doet mij goed.

Mantelzorger voor mijn lieve dementerende moeder, vrijwilliger voor vluchtelingen.
Deze dimensies van het leven geven nog meer kleur en emotie. Ik maak hen een beetje blijer. Dat geeft mij een krachtige balans.

Beweging, rust, verwondering en inspiratie. Ik zoek het allemaal op in dit jaar.
En zie uit naar mooie ontmoetingen, waardevolle samenwerkingen en vertrouwde vriendschappen. Betekenisvol.

Heerlijk, gewoon heel veel zin in 2016.

Noek, 19 september 2015

Geluk......... in 1 minuut
Dat is Noek, mijn kleinzoontje van 5 weken, zien en weerzien.
Hij, met dat kleine, knappe koppie, met die kleine friemelende handjes.
Met die leuke grimassen en die echte geluidjes.

Een lesje schilderen

Geluk .......in 1 minuut. Dat is bij jou binnenkomen terwijl je aan het schilderen bent. Je zoekt een voorbeeld, vergeet wat je aan het doen bent en zegt tegen mij: "ik heb me hiervoor toch niet opgegeven?". Samen kiezen we een gekleurd plaatje uit en het hagelwitte blad krijgt zijn eerste penseelstreken. Jij begint rechtsboven en ik linksonder. We lachen, kliederen en lachen. Elke keer gaat de kwast in het kopje koffie of in het bakje water. Je vindt het het lelijkste schilderij ooit. Ik verontschuldig me met een brede grijns. De begeleidsters zijn enthousiast en noemen het een geluksmoment. Ze zetten ons samen op de foto.

Zitten waar je zit

Zo bruin in je gezicht, met die grijze haren en het paarse shirt. Je ziet eruit alsof je niets mankeert en de hele wereld nog aan kunt. Een mooie oudere dame. We lachen en bestellen thee en gaan naar buiten. Als ik jou later weer naar de afdeling breng, vraag je hoe het toch komt dat je de weg nooit weet, dat je alles vergeet en dat je niet weet waar je naar toe moet. Nog altijd weet ik niet goed hoe deze vraag te beantwoorden, omdat je het antwoord niet fijn vindt. Ik probeer je af te leiden door praatjes te maken met de andere bewoners in de huiskamer. Daarna kussen en zwaaien we, het vaste ritueel. Ik realiseer me dat dit "vergeten" bepaalt wat jij doet op een dag. Voor jou geen rondjes door de gang. Nee, jij blijft zitten waar je zit, op dezelfde plek.

Het is zover!

Ik weet het al een tijdje. Er komt een moment dat jij mij niet meer herkent. Een volgende fase breekt aan. Deze week is het zover. Ik kom binnen in de woonkamer en je kijkt langs en door mij heen. Geen enkele herkenning. Ben ik een verzorgster voor je? Ik kom dichterbij en wil je kussen. Je schrikt een beetje en deinst achteruit. Heel subtiel. Een fractie van een seconde. En dan is het goed en geef je je over. Je lacht, maar weet eigenlijk niet meer tegen wie. Ik herstel me. Het is prachtig weer om lekker naar buiten te gaan. Je loopt achter je rollator en ik naast je. Gelukkig, na een paar minuten, stel je de inmiddels zo vertrouwde vraag: "wat kom je doen?". Ik antwoord: "gezellig met jou buiten zitten". "Dat is lief", zeg je. Heel ontspannen praten we over de vissen, de eend en de vijver. Je bent blij. En ik? De geschiedenis herhaalt zich en ik vertrouw op mijzelf.

    

Verplichtingen

Een weekend met bezoekjes aan je. Gewoon, omdat ik denk dat je het zo fijn vindt. Niet alsmaar aan die tafel, op je eigen plek, aan het raam, in de huiskamer, waar het stil is en vaak zo stil blijft. Ik neem je mee naar beneden waar we koffie en thee drinken en we kijken toe hoe ze de tafels dekken voor de lunch. De schoon gewassen, gestreken witte tafellakens gaan op de tafels, net als gisteren en waarschijnlijk ook morgen. Je begrijpt het niet helemaal en ik leg het uit. Je kijkt je ogen uit en je voelt dat jullie goed verzorgd worden. Het maakt je blij. 

We gaan naar boven en als ik wegga, vraag je: "Is het zo klaar en goed? Of heb ik nog andere verplichtingen te doen?". Ik antwoord je dat je nu lekker kunt blijven zitten en geef je een dikke knuffel. Je lacht en zwaait.

Twee werelden

Je zit aan tafel met koffie en een taartje. En lacht als ik binnenkom. Bruin gekleurd, mooi in de kleren en met vrolijke opgewekte ogen kijk je me aan. "Wat kom je doen?", vraag je. "Even lekker gezellig bij jou zitten". Dat vind je goed en je eet rustig door. In de gang wordt er gezongen. Ik vraag of je mee wilt doen. Je vertelt me dat je niet altijd zin hebt in die activiteiten. "Ze bedoelen het wel goed hoor en ze zijn ook wel aardig, maar het komt zo gekunsteld over. Helemaal niet spontaan. Net alsof wij vermaakt moeten worden". Ouderwets scherp, zo ken ik je.
Ik ga naar huis en loop naar beneden, toevallig samen met een van de zangers. Hij fluit en is blij: "Het is zo dankbaar om met ze te zingen. Als je ze ophaalt, zitten ze uitgeblust in hun stoel en na een paar liedjes, beginnen ze te stralen en zingen ze uit volle borst mee. Ik heb ze weer een mooie ochtend bezorgd". Twee mensen, twee gedachten, twee werelden.