Jarig

Je bent niet vrolijk. Alles zit je in de weg. Ik vraag je wat je ziet. "Allemaal oude grijze koppen die bang zijn om hun spullen te verliezen. Het komt me neus uit". Ik zit naast je en laat het gaan. Het klopt, er is weinig te beleven. Ook ik word er niet vrolijk van om dit te zien. Ik trakteer je op een bonbon en nog eentje. Ik ben jarig. Je vindt het lekker en je glimlacht. We halen herinneringen op aan jarig zijn. Diep graven en een grote fantasie helpt ons. We lopen een eindje en ik wil je terug naar boven brengen. "Wat moet ik daar doen? Daar is niets te beleven". Je moppert. Gelukkig kom ik op het idee om je naar de activiteiten te brengen. Een schot in de roos. Er zitten allemaal vrouwen met een hapje en een drankje. Je fleurt helemaal op en gaat er genoeglijk bij zitten. Je zwaait me vrolijk gedag en geeft me nog een van je zwierige handkussen.

Tranen

Ik ga naar de film " Still Alice" met actrice Julianne Moore in de hoofdrol. Ik weet het, dit wordt huilen. Professor Ad Vingerhoets ontdekte dat een vrouw elk jaar tussen de 30 en 64 keer huilt. Hij vertelt ook dat bij het ouder worden zich meer 'positieve' tranen ontwikkelen. Ik ga ervoor. Doodstil zit ik bijna 2 uur op mijn stoel. Alzheimer is onomkeerbaar, ook in Still Alice. En bij 10% heel erg erfelijk. Ik vergeet bijna adem te halen. Ontroerend om te zien hoe deze ziekte een grote bron van liefde aanboort. Ik voel dit als geen ander. Eerst bij mijn lieve vader en nu bij jou, lieve moeder. Mijn tranen biggelen.

Overgrootmoeder Christa

Overgrootmoeder, klein omaatje, omi, grootoma, superoma. Heel veel namen voor hetzelfde. Wat maak ik je blij als ik vertel dat je dat over een tijdje bent. Je vraagt honderduit en straalt. Reden genoeg voor je om het nog "even vol te houden". Ik laat foto's zien, van die en die en die en die. Je herinnert het je allemaal weer, je ziet je kleinkinderen weer voor je. En je lacht en lijkt happy. Geluk dichtbij. Ik vertel het je vaak. En elke keer weer die oprechte blijdschap. Zo mooi. Je bent ook blij voor mij en wilt dit vieren. Jij trakteert. We kopen een muffin en eten hem samen op. Allebei met onze eigen gedachten.

Foto

De huiskamer is leeg, geen bewoners. Ook jij bent er niet. Er zijn activiteiten, jij vindt dat leuk gelukkig. Er wordt links gezongen, rechts draait een film en beneden treedt een koor op. Ik zoek je niet op. Tijd om rustig naar je kamer te gaan, om schilderijtjes op te hangen, aan de draadjes die al 3 maanden leeg zijn en troosteloos op de muur hangen. Eerst een mooie molen. Kun je het aan om vanavond jezelf jong te zien? Het is zo'n prachtige foto van jullie samen. Ik besluit de foto op te hangen.
Ik ga op zoek, in jouw paar kastjes, in de zakken van je kleding. Je bent iets kwijt. Zo zielig. Dat gebeurt bij jullie. Vorige keer vond ik je bril terug, na 3 dagen. De nieuwe bril ligt nu in mijn kast.
Ik moet weg. Jij bent nog niet terug. Ik vraag de begeleiding om vanavond samen met jou de foto te bekijken. Droom zacht over toen.

Mooie moeder

Het is lente, stralend weer, het kriebelt anders dan anders. Ik zoek kleding uit voor je. Wat heb je nog, wat past er nog? Staat deze kleur je nog nu je 88 bent? Ik heb me nooit gerealiseerd dat de rollen zo zouden omdraaien. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet.
Ik pak een zak en vouw de kleding op. Ondertussen denk ik aan de hangkast op jouw kamer. Hij is klein en eigenlijk al vol. Ik neem ze toch mee. Eerst ze laten merken. Jouw naam.
Ik gun je zoveel mooie kleren nog, sjaaltjes, schoenen, tassen, alles. Het is zo mooi om jou mooi te zien.

voorlezen

Het is stil in de huiskamer, zes bewoners zitten er doodstil. Jij zit aan tafel met de krant voor je. Ook jij staart in het oneindige. Net als iedereen hier. Waar kijk je naar, waar ben je met je gedachten, heb je nog gedachten? Je herkent me en lacht. Altijd diezelfde vraag: wat kom jij doen? Gewoon bij je zitten lieve schat, een beetje kletsen. Het is goed. Ik pak de krant en lees een beetje voor. Van het bericht over de Gran Prix van Monaco, met hotelkamers van €10.000,--, naar de Duitse dame van 65 jaar die nog een vierling krijgt. Van een nieuw Italiaans winkeltje in de Nieuwstraat, naar een bom van 500 ton die in Deventer gevonden is. Jullie gaan meedoen. "Mijn ouders wonen daar vlakbij, ik werkte daar vroeger... ". Iedereen herkent wel iets en ik sta versteld. Openheid en vooral het samen gevoel komt boven. Ik weet het weer: voorlezen is ook zo prachtig! Als we de krant uit hebben, doen we nog samen de kruiswoordpuzzel. Daarna ga ik en hoop dat jullie gezellig samen eten.

Geluk .....in een half uur

Gisteren was ik bij je. We moeten wachten op de dokter die zo komt. Jij weet van niets. Je eet lekker een boterham met slaatje. Iedereen eet zo'n boterham. Het is vijf uur. Ik krijg ook een slaatje. De verzorgsters zijn lief en vragen of het smaakt. Jouw tafelgenoot vertelt mij een verhaal over de dominee. Ik begrijp het voor een klein deel. Hij vindt ook de opwaaiende zonneschermen niet mooi. En een andere tafelgenoot vraagt aan mij of hij nu met de fiets naar huis mag. Jij wilt mij beschermen en zegt "doe maar niets hoor". Ik vertel je over de dokter en het onderzoek. Je snapt het en vergeet het vervolgens weer. Het eten is op, we moeten wachten en de bewegelijkheid bij de medebewoners neemt toe. Ik pak jouw nagel etui en neem het mee naar de huiskamer. Het idee staat je aan en binnen een minuut ben jij aandachtig jouw nagels aan het verzorgen. Je beseft dat we in de huiskamer zitten en je voelt je een beetje bekeken. Al gauw ben je ook dit vergeten. We hebben net lekkere crème op onze nagels en handen, als de dokter ons komt halen. Geluk ...in een half uur.

mijn lieve moeder

Op 13 februari 2015, zomaar opeens, is het zover. Mijn moeder wordt met spoed opgenomen in verpleeghuis P.W. Janssen. Op de gesloten afdeling Dorth.
Ik was er al steeds bang voor: hoe lang konden wij het nog redden om jou thuis te laten wonen?
Dementerende lieve moeder.

Nadat we heel veel jaren jouw lieverd en mijn vader hebben bezocht in P.W.Janssen, is het nu ook jouw woonplekje geworden. Wat we niet wilden lieve schat, is toch gebeurd.

21 mei 2015, 3 maanden verder, afdeling Dorth is jouw thuis geworden en ik weet nu dat ook jij in P.W. Janssen jouw laatste fase van het leven zal wonen. Hoe ontzettend spijtig ook.

Mijn blog verandert, deze blog zoekt, deze blog is leven.
Hoeveel mooier kan ik het omschrijven?
Op zoek naar "Geluk ......in 1 minuut", voor jou, mijn moeder.
Deze kunst geldt nu voor mij.

de eerste zonnestralen pakten we samen